Peractis aliquot laboribus auctoque tempore subsecivo, hos libros praecipue legere cupio: Descensum Columbae auctore Carolo Williams, Ordinem et Historiam auctore Eric Voegelin, Erasmum Christianitatis auctore Roland Bainton, et Linguam Hebraicam Mentemque Iudaicam auctore David Patterson.
Hunc locum quasi ex radicibus funditus evulsi et alia forma redintegravi, tribus praecipue modis: I. paginam principalem mutavi in indecem, II. scripta mea extrinseca induxi secundum haec pracepta, III. descriptiunculas (vulgo tags) auxi, e.g. his praeceptis.
Medici adhuc nesciunt qua causa uxor aegrotet. Verisimilius in dies fit ut diu separemur, quod si fiat, non paucas septimanas patiendum erit usque dum officia effugere mihi liceat, eamque invisere. O Deus, quaesumus ei medearis tuo bono tempore, quousque ne misericordiam tuam fortificantem a me retineas!
Quorundam laborum finem prospectus, ad proxima cursum regere gestio: ad Psalmos religiosius canendos, ad linguam Hebraicam diligentius exercendam, ad libellum augendum.
Angulum quemque retis omnium gentium diligentissime perscrutatus, tandem editionem polyglottam Montaneae emblematum inveni. Euge! Octo quidem versiones continet.
Uxor, quem ardentissime suspiro, forsitan reverti poterit post aliquot dies, dummodo medicus cras valetudinem eius redintegratam censeat.
De Georgiae Montaneae emblematis breviter scribam, et alias de Georgio Buchanano Psalmis deque comoedia Acolasti.
Quid in hoc loco agam? Qualis esse oportet? Alibi enim his diebus scribo, ergo fortasse nulla scripta periodica hic exstare debent. Hae ergo paginae erunt: (1) omnia quae scripsi in indicem redacta, (2) psalmi modis musicis ornati, (3) ephemeris bilinguis.
Libro in praesens peracto et symbolo iam paene scripto, mox post multas laboriosas septimanas animum ad otium applicabo, otium dico integrum et salubre. Psalmos canere imprimis gestio.
Tempora mutantur, amici non minus illis. Contristatus animadverto vias, quas ego et amici iuventutis meae una calcabamus, quamque alio diffissas esse.
Symbolon scribo de ea institutione, quae progressiva appellatur. Varii enim mihi videntur hi homines, qui novis rationibus ad quendam scopum progredi velint, an fortasse regredi? Nam nonnulli quodam alterius mundi profundo desiderio afficiuntur, non secus ac nos classicarum rerum fautores.
Heu, quam defatigatus sim uxoris desiderio vix verbis exprimere possum. Nec scimus quando reversura sit, cum adhuc aegre se habeat. Deo tamen omnia committamus.
Nonnulli libri sunt mihi legendi ut proximum symbolon scribam: Quorsum Ludi? auctore Ron Miller, Stultefacientes auctore John Taylor Gatto, Paradoxae Institutionis auctore Eva Brann. Et mentionem faciam horum quos iam legi: Ludi quibus Egemus auctore E. D. Hirsh, Animus Eruditus auctore Kieran Egan.
Factum est. Aliquid opusculi mei polivi satis ut ad aliquot homines id mittam, qui melius me censere possint, num operae pretium sit in hoc incepto pergere. Varia iam incepta talia desivi (aut desinere cupio), quae nihil mihi reddere videntur, quamvis multum eorum causa sudanti. Non de pecunia loquor: absit avaritia! Sed aliam et dulciorem remunerationem peto, amicitiam cum sociis iuxta laborantibus.
Ornare cupio libellum meum, contra hodiernum morem, quo denudare omnia proclivi sunt homines, libris puerilibus exceptis. Praeteritarum aevium libri variis picturis, formis inter se innexis, litteris pulchre decoratis illustrabantur. O mira concinnitas, cui appropinquare utinam mihi liceat.
Supplementa opusculi meo nunc subiungo: primum continens utilia ad linguam Latinam et litteras recentiores discendas, et secundum indicans instrumenta electronice descripta.
Ecce novum conspectum libelli mei: I. fabulae sacrae (Castellionis Biblia et Dialogi, Acolastus), II. fabulae aliae (Erasmi Colloquia, Gott Nova Solyma), III. poemata (Ionstoni et Buchanani Psalmi, Montaneae Emblemata, Rossaei Christias), IV. epistulae (Erasmus et Lutherus, Melanchthon et Calvinus). Pulchre sic auctores secundum gentem numerantur: trini Gallici et Scotti, binique Batavi et Germani, unus Anglus. Postea tamen epistulas subiungam, quippe quarum investigatio postulabit ut singulas epistulas indagem.
Intellego cur amorem tractent optima carmina, ardoris enim vi quasi in aethereas regiones animus ascendit.
Heu, quam deperditus uxorem desidero. Perdite enim saepius quam Stoice optatae meae absentiam fero.
Nonnulla dramata utinam mihi liceret in libello meo tractare quorum tamen nulla exempla electronica exstant, praecipue Naogeorgi Iudam, Thuani Parabatam vinctum. Inveni tamen multa poemata a Theodoro Beza conscripta, quae non noveram.
Vae mihi uxore amicaque arctissime animo meo coniuncta carenti, iam dimidiato, immo plusquam comminuto, et solo tabescenti. O bone Iesu, huc adsis tui indigo et indigno, amicus inconstanti amico, et ob eam incuriam compuncto.
Discessit hodie uxor. Heu! Quam diu afutura sit, nescio. Preces Deo effundo, ut quam citissime sanata redeat. Laetor tamen quod familiae invisendae ei occasio erit.
Ultimus dies est, quo cum uxore degam ante eius iter. Nihil suavius, quam animo concrescentibus penitus concordia frui.
Prooemium a Paulo Oskar Kristeller nuper legi, in quo sententias humanistarum, quae ad naturam humanam attinent, tractat. Sagacissimus videtur Kristeller, quippe qui perspexerit humanistas non religioni Christianae adversari, sed adversarios ipsi depellere. Nam contra Averroistas et alios infideles sinceram pietatem restituere, contra novam philosophiam naturalem Deo divulsam studia humanitatis erigere niti sunt.
Singulari cena heri fructi sumus ego et uxor: placentam Neapolitanam, panem crescentem (ut Gallice dicitur), bacas, et crustulum soccolateum comedimus.
Aegrotanti uxori ad patriam regredi opus est, quo meliori auxilio medico ibi recuperet. Non diutius ac duas septimanas, ut speramus, aberit, annos tamen sentio esse mihi soli exspectandum.
Quidam sedulus Gallus cui nomen Maïeul magnopere me iuvat. Is enim typorum electronicorum, quibus utor in libello componendo, curam agit. Aliquoties in hebdomade rogata et difficulates ad eum mitto, ac paene statim ad me rescribit. Adeo flagrare videtur eius animus, ut non miratus sim cum certior fierem eum esse historicum antiquitatis Christianae. Verum studium!
In hoc libello de fabulatoribus Protestanticis quem compono, sub proemio uniuscuiusque trium partium (fabulae sacrae, fabulae mundanae, et carmina), aliquot alia opera commendam: (I.) Erasmi Paraphrases, Castellionis Imitationem Christi, et Gnaphei Acolastum; (II.) Corderii Colloquia, illas facetias, et Barclaii Argenidem; (III.) Fabricii carmina, Musae Sacrae Poetarum Scotorum, et symbolon cui titilus Neo-Latin Verse Translations of the Bible (1959).
Aliquot facetias Bebellii et Frischlini heri legi, quarum nonnullas iucundas censeo, alias tamen insulsas ac nimis obscoenas. Lipidissimae omnium tamen facetiarum titulus est Admirabiles Conclusiones de Casei Stupendis Laudibus, auctore Merlino Coccaeio, qui se appellat poetarum quintam essentiam.
Aliquot libros a scholasticis Reformatis, qui vocantur, legere cupio, imprimis ab illo Francisco Iunio. Primum tamen Calvinum oportet me legere. Audio nunc lectionem Augustini Civitatis Dei in Anglicum conversae.
Tres pastores hac hebdomade excepimus, cuius gregum liberi Rafikienses participes sunt hac in rustica regione coentium. Nihilominus culti sunt hi homines mirum in modum: alius doctorandus est apud universitatem Londiniensem, alius apud missionarios adolevit, alius universitatem in Civitatibus Foederatis petivit et hic professoris munere fungitur, et unusquisque suave ac facete nobiscum tempus meridianum degit postquam liberi carminibus et spectaculis gratias eis egerunt.
Plura de rebus traditis non satis ad summum bonum inveniendum: etsi multi magni censeant antiquitatem Graecam et Christianam, non ita illi ritus traditi indigeni haberi debent, qui pertinent ad malos divos invitandos ut in persona sedem habeant. Ita tamen magnam partem cultus Graeci habuerunt antiqui posteriores, quae pars dein oblivione temporis periit. Ita vel maior pars cultus Germanici evanuit, quae ad divos silvestres colendos pertinebat. Nonne omnia veri Dei cultui contraria eicere nos oportet?
Duo praecepta, unum ex quoque tabulato, heri accepi et diu mente volutavi de summo bono: ex secundo tabulato, summum bonum non debere inter paucos homines arceri, sicut opes et doctrina inter Americo-Liberianos, nisi populus egenus irascatur et sanguinem dominorum poscat; ex primo, summum bonum non in antiquitate sola neque in rebus traditis tantum poni debere.
Ad museum hodie iter fecimus, quod in umbillico urbis situm est. Duo tabulata huius musei praecipue studium meum excitavit: quorum in secundo totam historiam Liberiae lustravimus inde a prima colonia Americo-Africana usque ad bellum civile et eius eventum, et in primo artes indigenas spectavimus, praecipue personas quas gerunt in ritibus.
Hac septimana omnia necessaria paramus ad proximam septimanam, primam scholarum. Hoc in spatio academico docebo res gestas ad ecclesiam pertinentes, litteras Anglicas, artem docendi primas litteras, et nonnullas alias res.
Sedulo incumbo in florilegium illum Reformatorum componendum ope typorum quibus nomen LaTeX. Vix quidquam lego, nec multum scribo hac in ephemeride, toto pectore niti conans. Tamen, ut olim sapiens quidam dixit (aut potius dicet): Fac, aut linque infectum. Nullus est conatus.
Ubi invenitur integra et fecunda vita? Iam multas vitas pertransisse me sentio: puer imaginativam, iuvenis ludicram, adolescens academicam, nunc zelaticam; quaeque altera in parte bona, altera vitiosa. Ubi est aurea mediocritas, ubi nexus, ubi illa vis, ut apud Augustinum, conligens me a dispersione, in qua frustatim discissus sum dum ab uno te aversus in multa evanui? Ubi conligimur et redigimur in unum, a quo in multa defluximus? Conligantur sparsa mea! Et illud: Ecce distentio est vita mea, et me suscepit dextera tua in domino meo, mediatore filio hominis inter te unum et nos multos, in multis per multa, ut per eum apprehendam in quo et apprehensus sum, et a veteribus diebus conligar sequens unum, praeterita oblitus, non in ea quae futura et transitura sunt, sed in ea quae ante sunt non distentus sed extentus, non secundum distentionem sed secundum intentionem sequor ad palmam supernae vocationis, ubi audiam vocem laudis et contempler delectationem tuam nec venientem nec praetereuntem. nunc vero anni mei in gemitibus, et tu solacium meum, domine, pater meus aeternus es. at ego in tempora dissilui quorum ordinem nescio, et tumultuosis varietatibus dilaniantur cogitationes meae, intima viscera animae meae, donec in te confluam purgatus et liquidus igne amoris tui.
Unicuique locum hoc in libro incluso iuxta affingam paraphrasin tironibus aptam, et annotationes grammaticas infra. Ad hunc apparatum componendum utar LaTeX, quod inter pensa Terentii et Milenae scribenda didici.
Melius consilium cepi de libro tironibus destinatum meo, cui titulus fortasse Latine Reformanda. Non uno libro sed serie contineri debent auctores, nec brevibus excerptis sed longioribus locis. Tres ergo volumina molior continentia I. Locos ex Castellionis evangeliis et aliquot dialogos sacros, II. Fabulas ex Nova Solyma, Argenide, et Erasmi colloquiis sumptas, III. Unum duosve libros ex Rossaei Christiados libris, una cum Psalmis metricis aliquot et hymnis.
Primum ex novis symbolis iam scripsi: de Latina Graecaque lingua optime discenda. Quattor vias simul capiendas praecipue commendo: grammaticam discere, multa legere et audire, saepe scribere, et sodales invenire. Magno nunc desiderio sodalium Latine loquentium afficior!
Alium librum lego cui titulus Cui usui sunt ludi? Quo in opere auctor institutionem vulgarem sive publicam criminatus, institutionem quandam integram promovet vulgo holisticam appellatam. Nonnulla fatua inibi lego ex philosophia romantica, quae vocatur, de liberis scilicet mirabiliter probis et studiosis si modo libertatem tandem eis daremus.
Tria sunt mihi facienda anno incipiente. Primum, plura symbola scribenda sunt, atque in pluribus locis: nunc ad situm ecclesiasticum Protestanticorum scribo, et mox ad Latinitatis cultorum gregem. Tum componendus est ille liber tironibus Latinitatis destinatus, ubi excerpta ex Castellionis evangelio, Nova Solyma, etc. colligentur et paraphrasi instruentur. Deinde paulo plurae imagines vivae conficiendae sunt. His peractis, munera meliore successu quaerere spero me posse.
Librum nunc lego (vel potius audio) cui titulus Consilium Benedictinum. De quo nonnulla mala audivi, tamen oportet me eius argumenta scire quod bene notus est liber. Quotcumque sint contra eum calumnia, initium operis, ubi auctor modernismi originem recenset ex radicibus mediaevalibus usque ad tempus hodiernum, vera et perspicua maiore ex parte mihi videtur.
Nuper seriem uxori dilectam cum ea spectans, cui titutlus Stargate, memini ludum electronicum quo puer valde fructus sum propter profundos archetypos, qui nunc vocantur. Fabula huius ludi, cui titulus War Wind, describit mundum quattor gentibus cultum, quemque suo ingenio praeditum: dominatores technologici, eorum servi torosi, infimi servi artificiosi sylvestresque, et desertorum vagatores mystici. Incipit fabula cum ambae gentes serviles contra dominos crudeles exsurgunt, mystici autem conantur hoc odium mederi et concordia omnium gentium resarcire dei causa, deus enim pacem vult et in mundo adest eo magis quo pax et amor floreant.
Adhuc de Nova Solyma scribo, immo rescribo, nam symbolon quod primum scripsi minutiis nimis obfuscavi. Denuo igitur rem compono magis ipsum opus quam minutias de litteris Latinis sequentem, toto opere modo lecto quo aptiores locos eligam. Finem operis admiror, ubi lector quasi in caelestem et divinum amorem una cum Iosepho et alios rapitur.
De variis vitae cursibus nuper cogitabam, deque diversis modis Dei prosequendi. Difficile tamen conceperim meliorem, fideliorem, ardentiorem viam quam studia humanitatis docere ita ut iuvenes Christiani firmius erudiantur. Cui consilio, utpote quod cordi mihi, non possum non aliqua parte diffidere.
Hodie dimidiam partem Novae Solymae in Anglicam conversam legi, adnotans locos excerptu dignos: de amore iuvenum nimio, de furis, de Theophrasto Satanae vendito, et carmen de classi Hispanorum a Britannis devicta.
De aliis auctoribus Protestanticis cogito, ita ut illud volumen tironibus destinatum excerpta ex his operibus continere debet: Castellionis Marci evangelium, Nova Solyma, Acolastus, Christias Rossaei, Psalmi auctore Buchanano et Ionstonio, hymni Fabricii et fortasse aliorum.
Felicem diem natalis Domini nostri!
Estne tamen hic concursus clementiae causa tantum, an potest inesse verum bonum in ludis electronicis? Certe minime in plerisque, sed in aliquot singularibus? Praecipue de ludo cogito, cui titulus Arx Pumilionum. Multum temporis ut degat in hoc, sicut in aliis, lusor allicitur. Hic tamen ludunt non amentes, nec libidine tantum, sed ut fabulentur. Nam hi lusores amant audire et narrare fabulas de fatis suorum pumilionum et suarum arcum.
Quomodo itaque hunc hiatum traicere possunt parentes? Nam traicere eos oportet, praecipue patres. Etiam si pater otia salubriora amat et vult filium suum legere, discere, et crescere ludis depositis, sicut ego pater vellem: nihilominus suo gladio iugulatur talis pater qui oculis torvis e longinquo culpam silentem mittit. Filius enim ita longius fugit. Patres extra domum et ad viam currere debent, sicut ille pater clemens in Lucae evangelio.
Symbolo de fabulatoribus poetisque Protestanticis scripto, mox de provincia omnino alia scribam: de ludis electronicis, deque modis quibus patres iuvenes suos horum ludorum cupidos iuvare possunt. Ego enim ipse his ludis deperditus eram adolescens, nec quisquam senior me monuit, me tutus est, me servavit. Timeo ne multi iuvenes ita negliguntur etiam a Christianis parentis: non inopia amoris, sed aporia. Ingens enim fit hiatus inter parentes et filios, cum ludi vel alia res parentibus omnino nova et ignota animum filii capiunt.
Difficultas tamen inest huic proposito institutionis per rete magis apertae triplex: primum, unicuique magistro numerus discipulorum debet esse circumscriptus, nam in nullis pensis illis inanis operam dabunt discipuli, ubi responsa seliguntur, et quae ope clavis responsorum (quae vocatur) corrigere possunt. Suo modo de suo argumento unusquisque discipulus scribet libere, magistro ergo sudandum est pro singulis discipulis. Secundum, satis eruditi debent esse magistri, prout non clavibus responsorum nixi. Tertium, quae est unica vera difficultas, discipuli cohiberi debent ne tempus iactent ludis electronicis et per Facebook. Nihilominus periculum faciendum est, quo sublimiorem doctrinam et altiorem sapientiam attingant totius orbis gentes.
Haec petitio quamvis mihi facilis, non ita discipulis: praecipue pauperiorum terrarum incolis, quos nemo docuit tam bene linguam Anglicam legere, neque inter probandos et dubitandos scientiae fontes tam bene iudicare, ac nos parentibus et magistris eruditis beati. His pauperioribus tamen haec ars scientiae petendae eo maioris momenti est, nam ubi apud eos sunt libri? ubi bibliothecae? ubi vel libri scholastici? Rari sunt. Nexus autem reti universali praesto est multis in regionibus etiam rusticis. Quot millia voluminum ibi iam insunt, quorum ne minimam partem quidem hi homines in sua vita forma chartacea videbunt. Hos ergo ante omnes alios oportet hanc artem petendi discere.
Talis modus discendi minus astrictus non tantum plus materiae et meliorem materiam discipulis praeberet, sed etiam viam eis daret qua discerent artem quandam magni momenti: dico artem scientiae quaerendae et iudicandae. Qui talem artem calleat, ei totum mundum aperiatur. Exempli gratia, heri volebam scire cur Germania non multas colonias adepta esset, quod didici cum per Google scrutatus inveni locum cui nomen Quora, ubi cuidam idem roganti multi homines sua responsa dederunt. Post ergo unam minutam id didiceram quod volueram.
Inter probationes exitus quas discipuli nunc subeunt, haec notio mihi occurrit: potestne fieri curriculum studiorum non in se circumscriptum et conclusum, sed ducens discipulos per rete universale sicut magnum scientiae campum? Tadio saepe affectis discipulis opus est aut curriculum aut optimos libros continens, aut nullos. Nam rete universale est mundus librorum. Exempli gratia, si historiam antiquorum discant, tantum quaerendum est per Google “introduction to ancient history online free” et ecce: http://www.bbc.co.uk/history//ancient, https://ancienthistory.mrdonn.org/index.html, https://kidspast.com/world-history/, https://www.youtube.com/playlist?list=PLBDA2E52FB1EF80C9, https://www.coreknowledge.org/curriculum/history-geography/ckhg-online-resources/, http://www.historyforkids.net/, https://simple.wikipedia.org/wiki/Ancient_Egypt.
De fabulis et carminibus Latinis Reformistarum nunc scribo. De quo mox plura: interea haec de institutione classica (quae vocatur) apud CiRCE velim scribere. Primum, de optimis modis discendi linguas classicas. Deinde quid discere possimus ex Christophori Dawson studio scientiae sociologicae. Dein quid sit institutio classica: non methodus, sed fabulae verendae et gloriosae ex patrimonio usurpatae. Tum de hoc patrimonio non omnino definito et obsaepto (sicut Libri Magni, quae illa series vocatur). Tandem de Comenio: num reapse pater institutionis modernae fuerit, an multum nobis utile praebeat. Aliquot aliae sunt mihi notiones minus definitae, et sine dubio haec congeries crescet, sed haec adhuc.
Nescio tamen num tale inceptum operae pretium esset. Alia enim facienda mihi sunt: viginti libri mox legendi, humanistae Christiani decoquendi et in loco meo in rete monstrandi, imagines vivae de historia linguae Latinae componendae, linguae Hebraicae et Germanicae discendae—haec praeter praecipua munera mihi data, viz. uxoris colendae et discipulorum erudiendorum. Illud maximum munus Christianorum per omnia haec fieri debet.
Nonne etiam excerpta talium fabularum et versuum in unum volumen collecta utile esset habere? Quidni ego ipse tale volumen componam? Hae quinque partes mihi videntur aptissimae: Castellionis Marci evangelium, ex Nova Solyma loci, ex Calvini Institutione loci, Acolastus, et aliquot Buchanani et Arcturi psalmi, quae omnia paraphrasi et annotationibus tironi aptis instructa.
Symbolon mox scribam in quo aliquot exemplis asseverabo Reformistas non tantum operibus theologicis sed etiam fabulis et versibus doctrinam suam promovisse. Tribus partibus rem enodabo, cui tituli: theatrum, carmina, aliae fabulae. Haec exempla, inter alia, proferam: Acolastus, Jephthes, colloquia polemica, colloquia scholastica, carmina epica biblica, paraphrases metricae (sicut Scottorum), alia carmina (e.g. Lutheri), Nova Solyma, Calvini Institutio.
Quatenuscumque meipsum culpem propter ignaviam meae adulescentiae, solacio mihi est respicere quam longe progressus sim his decem fere annis. Duodecim annos natus enim nihil legebam, vix quidquam cogitabam, nihil amabam ac sequebar nisi cupidines vitosiae et vana oblectamenta. Nunc autem, etsi multum mihi restat ut discam, Deus, qua est benignitate, me arripuit, comprehensit, complectus est: et in semita sursum ascendenti me posuit, una cum mirabili coniuge quam Deus mihi (cuique me) largitus est.
Librum legere coepi a Iacobo Iordano scriptum cui titulus Through New Eyes, quod miro ac singulari modo typos et signa omnium Scripturarum Sacrarum tractat. Nihil alibi, ut puto, tam enixe antiqui perscrutantur, vereantur, vivificantur atque apud Christianos.
Quomodo Ecclesia optime hospitium praebere potest? De domo illa deque L’Abri cogito, quae asyla aliquis nuper mihi dixit vix his diebus fieri posse propter adolescentium ex aere alieno pro studiis academicis suscepto, quod impedit quominus tali otio, quale apud has domos invenitur, fruantur. Heu! Omnes nunc catenati sunt necessitati, laborantes ut vivantur, at non viventes.
De instituto Davenantii nuper didici, quod studium sapientiae antiquorum inter Protestanticos promovet. Antiquos dico recentiores praecipue, i.e. Reformatores, quod etiam hi a Protestanticis hodiernis negliguntur. Patres tamen et nonnulli mediaevales quoque a his Davenantiensibus coli videntur. Domum habent in Carolina Meridionali, ubi quotannis varia conventicula et scholae celebrantur, et ubi in votis est apud eos ut per totum annum adolescentes recipiant ut discipulos per quoddam spatium temporis, ac si esset nova Academia Christianorum. Pulchre!
Ut summarium historiolae meae ad finem ducam, haec nova clades avertitur a his nautis non rudes, ut solitum apud nautas, sed doctissimi: plerique enim non nautae sunt, fortasse, sed secta quaedam magnorum hominum a malo rege capiti damnata. Utcumque, hanc Odysseam litteris mandare in animo non habeo, sed illuc animum mittam cum vagari opus fuerit.
Propter Tolkien, ut suspicor, fabulosam historiam hac septimana excogitavi inter animi vagationes, quam in compendium nunc redigam. Antiquis Graeco-Romanis temporibus (ut apud Barclaium in eius Argenide) nautae audaces sunt moliti, aut fortasse capiti damnati coacti, circum orbem terrarum navigare. Cuidam insulae tamen obvii eunt, quo Atlantienses migraverunt post Atlantidis cladem. Hi (sane!) elegantissime Latine loquuntur, sed etiam quadam techne verba ex futuris temporibus expiscari possunt: Homerum, Vergilium, Psalmos Christianorum, et alia. Sic mirabilem cultum promovent, sed caducum: nam sunt qui non pulchra sed dominationi efficacia verba cupiunt, et novas technes ita adepti cladem novae Atlantidi machinantur.
De periodicis ubi scribere possim cogito. Cavere tamen debeo ne libido scribendi primum locum usurpet, ubi ardor veritatis promovendae fulgere debet. Etiam de rebus futuris cogito. Ex quo huius orbis loco aptissime lucem veritatis clarissime splendere iuvare possum pro modulo meo? Ex munere professoris? Magistri? In civitatibus foederatis? In aliena terra? Nescio. O Domine, illustra, quaeso, viam hanc nebulosam.
Ioannis Tolkien opus cui titulus The Silmarillion nunc lego, ope seriei colloquiorum a Cory Olsen divulgatae. Quam mirifice Tolkien veritatem illustrat fabulis quodammodo magis veris quam ipsa historia. Ubinam gentium, ubi in totius mundi annalibus, tam gravis et pulchra historia inveniri potest? Pauca opera ita exstant, quorum pleraque (Biblia sacra non excepta) sunt multo longiora et difficiliora quam hoc opus.
Tres symbolorum series scribere decrevi. Primum longius symbolon de Reformistarum notionibus de litteris paganis, deque opere Christiano per has litteras perficiendo, quae notiones ad Christophori Dawson scripta comparabuntur. Dein duo breviora scribam ad CiRCE, in quibus explicabo illius Dawson modum cultuum docendorum, primum Occidentalis cultus, deinde aliorum cultuum, quod attinet ad opus Ecclesiae sanctificandi totius mundi cultus.
Librum legi de Dawson historico cui titulus Sanctifying the World a Birzer scriptum. Praeter lectionem antiquorum (Augustini, Gregorii Nyssensis, Calvini) haec opera hinc legam: (1) Schuon et Nasr traditionalistas, ut appellantur, (2) Lewis Mumford et Jacques Ellul technologiae censores, (3) Eric Voegelin historicum, (4) Charles Williams et Owen Barfield historicos poeticos.
Aliquot iam menses symbola scribo mittoque ad periodicum nomine CiRCE, quod ad institutionem classicam (ut dicitur) pertinet. Mox autem aliquot scripta latiora latius divulgari volo, ergo ad periodicum nomine Imaginative Conservative scribam. Cuius cum scriptores plerique Catholici sint, de Protestanticis primum scribam.
Hodie ecclesiam petivimus ut sacra faceremus, deinde cibos et alia necessaria emptum ivimus. Quibus peractis, fere hora quarta p.m. domum advenimus. Heu! Tempus in Africa citius fluit, vel fortasse facienda lentius fiunt.
Illa prima condicio tamen iam in dubio est, uxori enim mox opus erit munus inoptatum suscipere, ut suspicamur. Nam duo collegae mox in Americam redibunt ut ibi rude donati sint, quorum una ludum hic regit. Nisi rectores societatis aliam rectricem huc miserint, uxor regendo neque apta nec studiosa nova erit rectrix.
Num ego et uxor hic mansuri simus post hoc annum, pendet ex duabus condicionibus: primum, rectores nostrae societatis voluntati nostrae indulgere debebunt, quod ad munera nostra pertinet, ne cogamur muneribus invisis fungi: deinde, curriculum et modum collegio magistrorum emendare debebunt, ne semper ita reti ventos venari videar, cum modis haud optimis doceam.
De Abrahamo Kuyper lego, cuius notiones de gratia communi valde utiles puto his diebus, cum Protestantici quidam negant ullum bonum exstare in rebus humanis. Kuyper tamen asseverat in cultibus hominum variis non tantum bona inter ruinas superesse, sed etiam haec bona purificatum, vindicatum, ascitum iri in novam civitatem a Christo futuris temporibus restitutam.
Quae linguae humanitatis cultores maxime nunc temporis discere debeant praeter Latinam et Graecam, hodie mecum reputavi. Hebraica utilis est scripturarum sacrarum studiosis, Germanica et Francogallica eis qui Europam penitus intellegere volunt, Sinensis et Arabica aliorum mundorum speculatores. Utinam tempus sufficeret ut omnes disceremus!
De technocratia sive imperio technologiae duas acroases hodie audivi, quarum auctores asseverant vitam hodiernam omnimodo a technologia fuisse formatam, vel potius deformatam. Exempli gratia, illa revolutione sexuali, ut dicitur, technologiam arguunt, quae rem veneream liberibus parturiendis dirimit, et quae hodie efficit ut sexum ipsum quidam mutent. Valde philosophice tamen hi duo dicunt abolitam esse naturam, quia mundum iam intellegamus ut id quod potest fieri, non id quod est. Qua ex mutatione mundus modernus natus est. Ecce acroases: pars prima et pars secunda.
De lege naturali apud Reformistas lego. Cur plerique Protestantici, immo Christiani, parvi legem naturalem nunc aestiment, facile explicari potest: eadem est causa cur tot mutationes, corruptiones, monstra hoc moderno aevo passi simus, cur paene totum ingenium in res novas et mirabiles intendamus. In antiquitate neglecta, omissa, derelicta causam esse assevero. Reformistae enim, Catholici, et reliquae gentes totius orbis terrarum antiquos suos amaverunt. Nunc autem pauci ita amant.
Duo sunt fines ergo: ut extra mundum et inter mundum, in luce et ut lux evangelii, familia vivat. Nonne tamen contrarii sunt hi fines? Quo magis sancti et separati vivamus, eo rarius vitam beatam et Christianam aliis monstrare poterimus: quo propius hos egenos et animo corruptos habitemus, eo difficilius nostro more vivemus absque eorum contagione. Ubi autem est aura mediocritas?
היום הלכנו לחוף, שם ראינו את המים, הלחנו בחול, ודברנו עם החברים שלנו ירמיהו ובריטני.
מילים חדשות: חוף, חול, דברתי </div>
De alio duplice scopo hodie scribam, hicque non tam facile enodatu: de liberibus educandis loquor. Quos educandos non tantum absque huius saeculi moribus corruptis, dico absque ludicris technologicis et taediosis appetitionibus, absque luxu animo noxio et inopia spirituali, sed etiam inter has tenebras ut luces evangelii educandos puto. Cras plura…
Cur hic scribam, rogasne? Duplex est scopus: primum ut Latinitatem exerceam, deinde ut facta cottidiana et cogitationes litteris mandem. Cogitationes plerumque Latine scribo, propterea quod facta, quae facilius describuntur, Hebraice scribo. Difficultas tamen his Hebraicis scriptis inest, in quibus, ne curiosi homines ope Google in Anglicum vertant, timeo ex corde scribere. Nonnumquam ergo angustias, dolores, stomachum Latinis litteris, quae neque a Google neque a indoctis curiosis legi possunt, committam.
Vix tamen hoc propositum aliis satis enodari potest, nam plerique sunt aut liberales aut conservativi, ut dicuntur. Illi omnia aperire, omnia commiscere, omnia in eodem campo ponere cupiunt liberata, muris et vallis destructis. Hi autem limina servanda esse clamant, puritatem et mores traditos magni censentes. Ambas sectas offendit hoc meum propositum: illam quod nimis separat cultus ab Ecclesia sacratos a cultibus naturalibus sive paganis, hanc quod nimii aestimat huius mundi cultus.
Reformistae ergo rationem praebent, immo historiam sacram litteris Hebraicis incohatam, studiis humanitatis expansam, et aliis gentium cultibus late volaturam. Europaei studia humanitatis sibi vindicarunt ob inopiam litterarum, sed quid de gentibus iamdudum litteratis? Sinenses, Indos, Arabes dico. Num fieri potest ut vera religio et vera humanitas apud hos floreat, nisi dialogus primum fiat inter cultus? Nonne studia humanitatis alios amplecti oportet, antequam invicem haec studia, hanc vim cultum renovantem amplectantur?
Ubinam haec via? Quidni apud illos Reformistas? Calvinus, Beza, etc. magni censebant studia humanitatis, quae tamen iunxerunt scopis Christianis ita ut curriculum studiorum non prorsus fixum erat: i.e. propterea quod casus homini fregit ordinem perfectum, Christianos oportebat fragmenta huius ordinis colligere ex sapientia mundana varia, non tantum apud Graecos et Romanos, sed apud alios antiquos, necnon apud novam scientiam naturalem—quae tamen scientia aliqua parte cavenda est his diebus, quippe tam arte notionibus atheisticis coniuncta.
Philosophiae perennis notio fortasse non est aptissima ad suadendum aliis institutionis classicae studiosis ut variarum gentium cultibus studeant. Nam, ut quidam amicus hodie me monuit, haec promiscua philosophia tot gentium amatrix videtur aliis magistris classicis, ut appellantur, nihil nisi scortum. Non satis est causa quae asseverat nullam causam obstare, quin haec latiora studia suscipiamus. Firmior ergo via suasoria invenienda est.
An melius erit aliis temporibus alterum munus sumere, altero seposito? Heu, quam multiplex videtur via quae ante me patet. Timeo ne ego quoque per valles errem, cum nihilo mitior aliunde pateat accessus. Cacumen enim quod peto est disciplina ipsius, disciplinam dico humanam et otiosam non minus ac gravem et actuosam. Quae disciplina non videtur absolute inesse cuiquam muneri: professoris, ludimagistri, et praesente munus nimis angusta videntur, quisquis in sua provincia tantum adstricta. Christophorus Dawson quoque petiit locum magis apertum, atque invenit extra academiam in libris scribendis. Potestne fieri ut mihi minore ingenio praedito talis via magis aperta pateat?
De muneribus cogito, deque scopo illo cuius mentionem heri feci. Non enim huic fini munus linguarum magistri convenire videtur, quippe nimis angustum, nec tamen munus quo nunc fungor apud homines qui humanitatem vix concipere possunt. Illud autem plus amaverim, hoc plus patiendum et (ut spero) corrigendum est. Potestne ergo fieri ut ambobus muneribus fungar?
Christophori Dawson vitam lego, quae mihi solacio est, similiter enim sentio me in angulo quodam solum solitariumque versari. Nihilominus, ut eius vita testatur, magnum bonum aliis conferi potest per litteras et per doctrinam, etsi neque ingenium taciturnum nec materiam insolitam iuvat in studium aliorum capiendum. Nolo enim frustulum studiorum humanitatis sicut homo doctus sive indagator perscrutare, ii qui specialistae vulgo appellantur: neque in vestibulo tantum aedium doctrinae stare advocans, sed etiam in ipso penetrali sapientiae pugnare contra ignorantiae copias, quae iam medullam frangere meditantur, columnas saeviter corruere, focum exstinguere furore.
Nonnulli sunt auctores quos legere velim, et iamdudum legissem nisi tempus defuisset: Augustini Civitas Dei, Calvini Institutio, et Gregorii Nyssensis Vita Moysis. Psalmos etiam canere me oportet, secundum modum Anglicanum. Haec omnia optimum animo nutrimentum puto.
Humanistarum tempore tamen Protestantici non ita angusta mente languerunt. Nam credo eos non secundum aridum systema, ut multi nostrum, mundum intellegisse, sed prae historiae Sacrarae profundo mysterio. Etiam Calvinus imaginibus scribit potius quam notionibus illis induratis posterorum Calvinistarum.
Difficultates hesterni propositi sunt multae. Primum Protestantici a multis iudicantur esse fatui, fanatici, fundamento carentes. Multi quidem ita sunt. Ii autem qui cultum uberiorem adhuc retinent, desiccatum asperumque eum redegerunt, nam theologiam maximi censent, litteras non sacras parvi, animum quaerentem minimi. Doctrina enim eorum est angustior et rigidior quam ut artes colantur humanae. Divinissimum cultum quaerentes, divina cultuum dona abolent.
De artibus et humanitate apud Protestanticos restituendis quaero. Nonne, inquis, iconoclasti sive imaginum fractores erant Reformistae qui Protestantes genuerunt? Non tamen spes dimittenda est, nec Protestantici reiciendi sunt ab artium fautores et humanitatis provectores, nam magnam pulchritudinis sitim huic sectae inesse credo, nec minor Dei sacrae pulchritudinis sensus. Inveniendi sunt ergo modi quibus haec Dei pulchri sitis in cultu artium satiari et ardentius incendi possit.
Heu, insanos hodiernos homines! Symbolon in ephemeride divulgatum legi quod arguit mores delapsos violentiae saevae, quam nunc videmus ubique, et dilucide in ludis et academiis ubi quidam animo turbatus manuballista condiscipulos et magistros aggreditur. Ii tamen qui inopiam spiritualem moralemve accusant fanatici nuncupantur.
De cultu Latinitatis cogito, utpote quam coram aliis patefacere gestio, qui tamen auditores surdi necessario sunt, quippe linguae Latinae expertes. Ioannem Calvinum quidem lego, torvum et truculentum istum, cui tamen credo eandem humanitatem fuisse insitam et institutam atque Erasmus—non studia tantum dico, sed studium humanitatis et ingenium humanum, quamvis summo studio divinitatis coniuncto. Nam ipse Erasmus et alii maximi humanistae non minus vitam Christianam curarunt.
De humanismo sinuosam viam per aevos secuto hic Rosenthal-Pubúl accuratissime disserit: https://home.isi.org/what-went-wrong-europebr-reflection-western-modernity. Christianus cultus, secundum hanc explicationem, non est anthropocentricus (ut est hodiernorum hominum mos) nec theocentricus (ut apud Mahometanos), sed Christocentricus. Crux enim Christi est acies qua decussata vis divina et humana tollitur contra tenebras huius aevi facinorosi.
De philosophia perenni scribo, quam per patrimonium secutis licet nobis studia aliorum cultuum antiquorum vindicare. Vix quisquam enim curat haec studia, alienissima scilicet a nostris rebus. Immo undique insidioso, mortifero, infeste blando cultu hodierno sive moderno oppugnati sumus—nonne, oro, auxilium a diversis cultibus antiquis petemus, nonne eis auxilium feremus?
Se nemo aspicere potest quin ad Dei, in quo vivit et movetur, intuitum sensus suos protinus convertat: quia minime obscurum est, dotes quibus pollemus, nequaquam a nobis esse. Immo ne id quidem ipsum quod sumus, aliud esse quam in uno Deo subsistentiam. Deinde ab his bonis quae guttatim e caelo ad nos stillant, tamquam a rivulis ad fontem deducimur. Haec apud Calvinum, Inst. 1.1.1. Quomodo autem hanc in Deo subsistentiam experiri, quomodo hunc rivulum ascendere et e fonte ipso bibere, quomodo Deum intueri possumus? Lego etiam librum cui titulus Calvin’s Ladder, quo melius theologiam mysticam Calvini intellegam.
Hodie de illis duabus civitatibus Augustini apud discipulos disserui, quod non difficile ceperunt et suae magistrorum vitae accomodarunt. Id est, et caelestis et terrenae civitatis cives nos oportet terrenis beneficiis propinquos amare, cui fini scientia terrena minime negligenda. Scientiae ergo, cultui, artibus, litteris, tam utilibus quam iucundis et variis studere et docere nos oportet.
Doceo his diebus in parvo collegio magistris parandis in Africa Occidentali sito et a societate non lucrativa condito. Lingua Latina hic non docetur, nec multas litteras antiquas praeter sacras Scripturas Christianas, quae inopia mihi dolori est. Estne tamen minor inopia iis in locis ubi nunc lingua Latina docetur? In academiis nimis multiplici rationi studiorum quasi Hydrae dicatis, ubi discipuli et magistri ex variis partibus ingentis urbis vecti aliquot horas per multas cellulas circumcurrunt, usque dum domum redeunt nihilo sapientiores. Heu! Exstatne iam vera, salutifera, humana doctrina?
Libro perlecto cui titulus “Traditionalism” Kenneth Oldmeadow auctore, paulo accuratius de momento aliorum gentium cultuum cogito, momentum dico quod ad institutionem classicam attinet. Multi enim qui se huiusmodi institutionis doctos praebent flocci faciunt cultus alienos, et hoc praepostere.
His diebus de variis rebus avide lego: imprimis de philosophis recentibus qui traditionalistae nuncupantur (Guenon, Schuon, etc.), sed etiam de theologia mystica Ioannis Calvini, cuius studio hi traditionalistae me incendunt. Necnon de nexu inter studia humanitatis et cultum Christianum cogito, nam si divinitatem maximi censuerint traditionalistae, cuiusnam momenti humanitas? Si Deus omne, nihil humani? Immo, multum: Christiani enim humanistae asseverant divinitati tantum veram humanitatem florere, et hac divina humanitate pugnandum esse contra hoc inhumanum et (ut dicitur) modernum aevum.